34.
langs water

stil loop ik over glibberige 

half bevroren paden

wanhopige schouders

keren stijf naar binnen

en houden mij vast


statig nadert de zwaan 

koud koningsblauw water 

volgt golvend haar gang

tot zij me ziet

en hoopvol naar de kade zwemt


niets heb ik te bieden zwaan

dan wanhopige schouders en

gebalde vuisten

die mij gevangen houden

sierlijk keert zij om


haar nek fier omhoog

laat zij verwachting los

en scheert vol nieuwe hoop 

naar het moment van nu

neem mij mee roep ik nog 


neem me mee.....